Stilstaan om verder te komen

In het begin van de epidemie hoorde je veel verhalen over een reset. Die geluiden lijken nu een beetje verstomd. Of anders mis ik ze.

Maar nu de lockdown langer duurt dan gedacht, merk ik bij mezelf dat het zich toch juist weer begint op te dringen.

Hoe willen we verder?
Wat is belangrijk, nu?


Voor mij gaat dat vooral over hoe we kunnen floreren.
Wat is daarvoor nodig?

Dat gaat in elk geval niet over doorrennen en alles tegelijk doen.
Het gaat ook niet over terug in de ratrace van efficiënt werken, daardoor meer werk krijgen en nog efficiënter werken. Tot je er bij neervalt.

Meer en harder werken, dat is niet waar het om gaat.

Dan is er altijd wel iemand jonger en energieker en net iets slimmer, die meer doet. Dat verlies je. Ik in elk geval wel, met mijn 54 jaar.

Het gaat dus om echt slimmer werken. Of misschien zelfs dat niet, maar anders werken. Of helemaal niet werken.

Het gaat om heel dicht bij jezelf blijven, jezelf ruimte geven, luisteren naar wat er in je zit en wat er uit wil.

Wat je misschien al die jaren hebt verstopt. Voor anderen en zelfs voor jezelf.

Het gaat om vertragen.

Zodat je kunt bepalen wat echt belangrijk is.
Wat je echt verder helpt.

Als je maar één ding zou kunnen doen, wat zou dat dan zijn?

Ik zeg niet dat je maar één ding kunt doen, maar dat helpt wel om je gedachten te scherpen.

Deze maatschappij is ingericht op efficiëntie.
We hebben het afgelopen jaar wel kunnen zien dat dat niet altijd werkt.
Dat je soms buffers nodig hebt.
In huis, in je leven, in de wereld.

Je ziet het duidelijk in de zorg, waar alles zo efficiënt is ingericht, dat de meeste mensen maar kort in het ziekenhuis hoeven te verblijven.

En als er dan opeens een groep patiënten komt die langer moet blijven, loopt het systeem al snel vast.

Je ziet het ook in de supermarkten, die bijna geen dag kunnen zonder dat er spullen worden geleverd, omdat er geen magazijnen meer zijn.

Misschien zie je het in je eigen huis, waar je bijna geen voorraad hebt. Wat als de supermarkt niets krijgt geleverd? Moet jij dan ook snel hamsteren of red je je even?

En ik zie het in onze geestelijke buffers. Die zijn ook beperkt.

Momenteel lijken ze volkomen opgebruikt.

Iedereen wil zo snel mogelijk uit deze situatie.

Op zich snap ik dat heel goed, ik zeg niet dat het leuk is allemaal. Maar als het nou toch zo is en we er niet van weg kunnen, zou het dan niet een betere tactiek zijn om er juist bij te blijven?

Zou het niet veel beter werken om het juist helemaal in je op te nemen?

Ik had het zelf ook nodig dat iemand dit tegen me zei. Want ik was ook in de weerstand. Mijn energie was laag. Ik was chagrijnig en steeds somberder.

Zo kom je in een negatieve spiraal.

Toen stelde iemand een vraag over eenzaamheid en wat er tegen te doen? En het antwoord was: je kunt er nu niets aan doen, dus waarom zou je het niet omhelzen en er helemaal in op gaan? Om te kijken wat het je brengt?

Dat was voor mij een ‘lightbulbmoment’, zoals Oprah zou zeggen.

Ik dacht meteen: ja, natuurlijk. Waarom heb ik dat zelf niet bedacht?

Maar zo gaan die dingen vaak.

Dus stopte ik met mopperen over wat er allemaal niet kan. En ging ik er in plaats daarvan in ontspannen. Oké, er kan niets. Wat als ik mijn hoofd leegmaak en ik doe gewoon niets. Er kan tenslotte toch niet veel. Dus kan ik daar net zo goed van profiteren, door ook echt niets te doen.

Alleen al doordat ik ontspande en mijn verzet staakte ging het instant beter met me.

Daarna kreeg ik allerlei ideeën. En begon ik weer serieus na te denken over hoe verder en wat mijn bijdrage daarin is. Niet omdat dat moest van mezelf, maar omdat er ruimte voor was.

Ik heb niet een kant en klare oplossing voor de toekomst. Dat kan ook niet, omdat het voor iedereen anders is. En omdat we dat de komende tijd met z'n allen kunnen gaan uitvinden.

Ik wil daar graag een bijdrage aan leveren. Ik zie dan een wereld voor me, waar het niet alleen draait om efficiency. Waar het trouwens ook niet alleen draait om ideeën of dat ene geweldige ding doen.

Voor mij gaat het om een menselijke maatschappij, waar iedereen gezien wordt, waar tijd is voor de kleine dingen, die vaak juist groot zijn. Waar je misschien mediteert of wandelt, maar je dat niet doet om het vol te houden of om beter te kunnen werken. Maar gewoon omdat je het prettig vindt en je je er beter door voelt.

Overigens denk je nu misschien: 'makkelijk praten als je ‘alleen maar’ niets kunt, had ik ook maar tijd. Ik ben juist superdruk met kinderen en thuiswerken en misschien ook nog een partner die thuiswerkt.'

Ik denk dat je ook daarin kunt ontspannen. Elke situatie heeft zijn eigen uitdagingen. Maar verzet is zinloos als je de situatie niet kunt veranderen. Wat je wel kunt veranderen is je reactie op de situatie.

Dit lees je zo vaak in van die spreuken op internet, dat het bijna een cliché is geworden, maar dit is het moment voor ons om dit echt in praktijk te brengen.

Want alleen zo kunnen we helderheid krijgen over volgende stappen.

Ik hoop dat die stappen ons helpen om te komen tot een meer ontspannen maatschappij waar het niet alleen maar over nut gaat.

Misschien ben je het daar mee eens, misschien niet.

Mijn stelling is dat je pas echt kunt bepalen waar je staat en hoe je verder wilt door stil te staan en te omarmen hoe het nu is. Alleen dan kom je verder.

Ik hoop dat ik met floreren door focus hier een bijdrage aan kan leveren door een paar mensen hiermee verder te helpen. Ik had het zelf ook even nodig om te horen hoe ik verder kon. Misschien kan ik dat voor jou doen.

Je kunt dat uittesten in de workshop Je eerste stap naar floreren.