Over appeltaart en de gulden middenweg

Houdt het dan nooit op? Is net alles vrij gegeven, nemen de positieve testen weer toe. Spoedadvies, weer een persconferentie en maatregelen. Zo vermoeiend dat alles de hele tijd verandert.

Het is dat de temperatuur redelijk hoog is, maar anders ging ik onder een dekentje liggen met de gordijnen dicht.

Hoe kun je nog plannen? Gewoon maar doen of er niets aan de hand is en maar zien wat er van terecht komt? Met het risico dat je alles voor niks plant.
Of stoppen met vooruit kijken en het opgeven?

Er is een middenweg en appeltaart is de sleutel.
 

Zonder doelen

Ik heb wel eens een tijdje geprobeerd om helemaal zonder doelen te leven. Want waarom zou je plannen maken, als ze toch meestal niet uitkomen?
 
In die tijd had ik alleen een soort richting en (soms) projecten. Ik keek niet verder dan drie maanden vooruit en soms dat niet eens. Ik had gelezen dat je op die manier beter kansen kunt zien en benutten, dus ik voelde me heel verlicht en vrij. Eventjes.
 
Inderdaad kon ik nieuwe ideeën bijna meteen in praktijk brengen. Maar dat gaf dan wel veel stress. Ik had het dan vaak nog niet goed uitgewerkt, laat staan dat ik de planning had doordacht.
 
Ik begon achter de feiten aan te lopen.
 

Alles plannen dan maar?

De andere kant hiervan is om alles uitgebreid te plannen, zonder ruimte voor iets nieuws. Dat werkt ook niet voor mij.
 
Ik heb namelijk wel vaak nieuwe ideeën en vaak heb ik zin om daar meteen mee aan de slag te gaan. Om er mee te puzzelen en te ‘klooien’. Om ze van alle kanten te bekijken en te ontdekken wat het precies is.
 
Daar heb ik dan wel tijd voor nodig.
 
Een oplossing kan zijn om daarvoor tijd in te ruimen in de planning. Maar ik weet nooit wanneer die ideeën komen.
 
Dat werkt ook niet helemaal lekker.
 

De gulden middenweg

Volgens mij heb ik nu de manier gevonden die me het beste van beide kanten geeft. Ik heb ruimte om te rommelen met nieuwe ideeën, als ik dat wil en ik heb een planning die me richting geeft.
 
Ik doe dat door woorden te geven aan mijn wens.
 
Elk jaar benoem ik een thema, een paar woorden die aangeven wat nu belangrijk voor me is.
 
Verdieping, spelen, appeltaart.
 
Appeltaart, ja. Een paar jaar geleden was dat mijn thema. Het stond model voor ontspannen in de zon zitten met koffie en appeltaart. Met een boek om dingen te leren en te ontdekken. Of met anderen om elkaar te leren kennen en te helpen.
 
Dat thema geeft me richting en helpt me om te kiezen wat ik ga doen.
Ik kan er ook doelen en acties aan koppelen. Zo maak ik het concreet.
 
Omdat het meer een waarde dan een doel is, kan ik het op veel verschillende manieren bereiken.
 
Dat geeft ruimte om nieuwe ideeën te volgen.
 
Ruimte en richting dus. Dat helpt mij om op mijn eigen pad te blijven en stappen te blijven zetten naar wie ik echt ben.
 
Wil je samen nadenken over hoe je dat doet of wat je echt wilt? Plan dan je gratis Focusgesprek.