Tijd voor pauze

Ik ben moe. Heel moe. Na bijna 17 jaar ondernemen is de rek er uit. Tijd voor een pauze.

Ik hik er al een tijdje tegenaan. Ik was ergerde me aan iemand die berichten postte over een sabbatical. Dat is wel een teken aan de wand. Het was geen ergernis, maar jaloezie, besefte ik na een tijdje.

Ik vind ondernemen geweldig, daar niet van. Maar het vraagt ook veel van me. Ik sta altijd aan, ik kan overal informatie en inspiratie tegenkomen. En mijn klanten kunnen ook overal vandaan komen.

Bovendien daagt het me altijd weer uit. Om mezelf te ontwikkelen, om spannende dingen te doen.

En ondernemen is de laatste jaren nogal veranderd. Waar voorheen veel via e-mail kon, is beeld nu de norm. Ik weet dat dat mij ook zou helpen, maar ik heb de stap nog niet gemaakt.

De afgelopen jaren ging natuurlijk sowieso alles online. Je zou denken dat me dat wel bevalt, als introvert, maar ook dat kost me toch ook energie. Het zou ook kunnen dat het gewoon is omdat veel me energie kost.

Als ik mezelf zou coachen, dan zou het al snel duidelijk zijn: tijd om even afstand te nemen, tijd voor een pauze. Een flinke pauze.

Een sabbatical van mijn bedrijf.

Omdat ik niet zoveel reserves heb, werk ik in die periode gewoon wel een halve werkweek. Maar in loondienst is dat echt heel anders. Daar kan ik gewoon heen, ik doe mijn ding en daarna is het klaar.

De rest van de tijd vul ik zelf in. Ik lees, ik schrijf (want dat kost me geen energie) en ik kijk om me heen. Even geen druk.

Het grappige is dat ik al meteen zin had om een gratis mailserie er uit te gooien. Bovendien vond ik nog een doosje met boeken, die ik lekker in de aanbieding heb gegooid. Als het maar niet hoeft.

Misschien blijf ik uiteindelijk wel altijd een ‘ondernemer-met-sabbatical’, wie zal het zeggen. Ik heb al eerder een jaartje ‘gespeeld’ door alleen te doen wat ik leuk vond en dat beviel ook goed.

Ik merk het wel. En ook voor hier geldt: als ik zin heb om iets te delen, zal ik dat doen, maar het zal lekker onregelmatig zijn.